Related Articles
พระเรณุกามพา และ พระมาตังคี
พระศรีเรณุกา ปรเมศวรี (ஸ்ரீ ரேணுகா பரமேஸ்வரி/Sri Renuka Parameshwari) ทรงเป็นรูปปรากฏแห่งพระปราศักติ ในฐานะเทพผู้คุ้มครองชุมชน หมู่บ้านต่างๆ (Village Deity) ซึ่งสันสกฤตเรียกว่า ครามะเทวตา (ग्रामदेवता/Grama Devata) หรือ ครามะ เดวะไต (கிராம தேவதை/Grama Devathai) และ กาวัล เดย์วัม (காவல் தெய்வம்/Kaval Deivam)(Guardian Deity) ในภาษาตมิฬ อีกทั้งทรงเป็นเทวีผู้ขจัดโรคภัยไข้เจ็บต่างๆ ซึ่งทรงได้รับการบูชาในพระนามต่างๆกันไป เช่น เอลไล อัมมัน (எல்லையம்மன்/Ellai Amman) ในฐานะผู้คุ้มครองดูแลหมูบ้านต่างๆ มาริอัมมัน (மாரியம்மன்/Mariamman) ในฐานะผู้ประทานฟ้าฝนและความอุดมสมบูรณ์ กรุมาริ/กฤษณะมาริ/นาคัมมา/นาคาตตัมมา (கருமாரி/கிருஷ்ணமாரி/நாகம்மா/நாகாத்தம்மா)(Karumari/Krishnamari/Nagamma/Nagathamma) ในฐานะผู้ทรงปรากฏเป็นพญานาคีสีดำ มุตตุมาริ (முத்துமாரி/Mutthumari) ในฐานะผู้ทรงประทานฟนอันล้ำค่าดังเม็ดไข่มุกแก่ชาวนา และขจัดโรคไข้ทรพิษ,อีสุกอีใส และโรคผิวหนังต่างๆ ที่ปรากฏตุ่มบนกายเหมือนไข่มุก. พระมาตังคี (மாதங்கி/Matangi) พระแม่มาตังคี ทรงได้รับการสักการะบูชาในฐานะเทวีแห่งคำพูด,มนตระ และศาสตร์ศิลป์ทั้งปวง […]
ปัจไจ อัมมัน – Pacchai Amman
ปัจไจ อัมมัน (பச்சையம்மன்/Pacchai Amman) หรือ เจ้าแม่เขียว (Green Goddess) ทรงเป็นเทพี หรือ เจ้าแม่ในระดับท้องถิ่นองค์หนึ่งที่ศรัทธากันอย่างแพร่หลายในตมิฬนาฑุ เทวสถานอันมีชื่อเสียงของพระนางตั้งอยู่ในเมืองติรุมุลไลวายัล (திருமுல்லைவாயல்/Thirumullaivayal) เขตปริมณฑลของเชนไน ตำนานของปัจไจ อัมมัน มักเกี่ยวโยงกับตำนานการเล่นหยอกล้อตามภาษาผู้หญิงของพระปารวตี ซึ่งพระนางได้แอบเข้ามาปิดพระเนตรของพระศิวะจากเบื้องหลัง ทำให้ทั่วสกลพิภพมืดมนไปขณะหนึ่ง เหตุนี้ทำให้พระศิวะทรงกริ้วเป็นอย่างยิ่ง จึงส่งพระนางไปยังพื้นพิภพเพื่อบำเพ็ญตนสำนึกตนและไถ่บาปจากการกระทำผิดนี้ บนพื้นพิภพพระปารวตีทรงบำเพ็ญตน และบำเพ็ญตบะอย่างหนักโดยการยืนบาทเดียวบนเข็ม โดยมีสัปตฤๅษี และ สัปตกัณณิยัร (สัปตมาตฤกา) เป็นผู้คอยพิทักษ์คุ้มครองพระนาง ด้วยเหตุนี้ภายในเทวสถานของพระนางในติรุมุลไลวายัล จึงประดิษฐานสัปตฤๅษี พร้อมทั้ง สัปตกัณณิยัร ในส่วนของที่มาของพระนาม ปัจไจ อัมมันนั้น ศรี รามนะ มหรรษี ได้เคยอธิบายไว้ว่า มาจากเดชตบะของพระนางเองที่ได้เปลี่ยนแปลงพระฉวีวรรณของพระนางให้คล้ำเขียวดังมรกต อีกที่หนึ่งกล่าวว่า พระเคาตมะ ฤๅษี ได้อันเชิญพระเทวีประทับบนอาสนะซึ่งทำจากหญ้าศักดิ์สิทธิ์ เมื่อพระนางประทับบนอาสนะนั้น รัศมีจากอาสนะก็ต้องพระวรกายของพระนางเป็นสีเขียวเหลือง จึงทำให้พระนางได้รับนามในภาษาตมิฬว่า ปัจไจ อัมมัน ซึ่งหมายถึง พระแม่เขียว. เทวปฏิมาของปัจไจยัมมัน มักปรากฏเป็นเทวีซึ่งมีสิริโฉมงดงาม ประทับนั่งบนแท่นพระอาสน์ ทรงสองกร […]
บทความพิเศษเรื่อง “भरतनाट्यम् – ภารตนาฏยัม คืออะไร”
ภารตนาฏยัมคืออะไร ประวัติการแสดงภารตนาฏยัม โดย ดร.วรเดช มีแสงรุทรกุล (อาจารย์ประจำภาควิชาภาษาตะวันออก ศูนย์สันสกฤต คณะโบราณคดี มหาวิทยาลัยศิลปากร) การแสดงภารตนาฏยัมในสมัยโบราณ การกระโดดโลดเต้น เมื่อประสบกับสิ่งสุข ความทุกข์ ความสนุกสนานและความรักนั้นเป็นสิ่งที่มีอยู่คู่กับจิตวิญญาณของ มนุษย์ และสิ่งมีชีวิตทั้งหลาย แต่การเรียนรู้ที่จะเต็นประกอบจังหวะดนตรี และมีความสามัคคีเต็นพร้อมกันอย่างมีแบบแผนนั้น จึงถือว่าเป็น การเต้นรำ การฟ้อนรำ หรือจับระบำ ของมนุษย์นั้น มีมาเนินนานแต่ครั้งที่มนุษย์พร้อมกับมนุษย์เริ่มรู้จักการประดิษฐ์สัญลักษณ์ และมีอารยธรรมแตกต่างจากสัตว์ มีภาพเขียนโบราณสมัยยุคหิน และรูปปั้นในยุคสำริด ที่มีการบัณทึกเรื่องราวเกี่ยวกับการเต้นรำเพื่อ เฉลิมฉลอง จากชัยชนะจากสงคราม การบูชาพระเจ้า ตามความเชื่อแต่ละท้องถิ่นทั่วโลก ฉะนั้นการเต้นรำจึงเป็นสิ่งที่อยู่คู่กับมนุษย์และมีความเป็นสากลเช่นเดียวกับเพลงต่างๆที่มีความสัมพันธ์กันอย่างใกล้ชิดกับการเต็นรำเหล่านั้น ศิลปะการร้องเพลงและเต็นรำ เป็นสิ่งที่พัฒนาควบคู่กัน ทั้งในลักษณะที่เป็นปัจเจกชน ในแต่ละชนชาติและลักษณะที่เป็นสากลทั้งหลาย โดยธรรมชาติ และธรรมชาติคือ ครูที่ยิ่งใหญ่และแท้จริงที่สุดของมนุษย์ เป็นผู้สนให้มนุษย์ รู้จักการจังหวะ และความไพเราะ ดังเช่น เสียงของลม เสียงของสายฝน เสียงของน้ำไหล ได้พัฒนาขึ้นกลายเป็นจังหวะดนตรี และดนตรีในที่สุด สัญนิฐานว่า ณ เวลาที่ดนตรีได้ถือกำเนิดขึ้น ในทันทีการเต็นรำก็ถือกำเนิดขึ้นด้วย โดยการเต้นรำที่พัฒนาในแต่ละท้องถิ่น […]