Related Articles
ตรีปุณทร
คนทั้งหลายที่ได้กราบไหว้บูชาต่อพระศิวะเทพแล้วจะได้รับพรแห่งความผาสุกและ ความร่ำรวย มีฐานะสูงขึ้น บาปกรรมต่างๆ ไม่กล้ากล้ำกลายต่อคนเหล่านี้ ผู้ได้ท่องสวดถึงพระนามของพระศิวะเทพตลอดกาล เป็นสิ่งที่แน่นอนว่าผลบุญ ที่ทำขึ้นจากการได้จาริกแสงบุญไปยังสถานที่ทาง ศาสนาทั้งหลายนำมาซึ่งความสดชื่น ยินดี ขจัดบาปทั้งหลาย การจุ่มตัวลงในแม่น้ำอันศักดิ์สิทธิ์ ตริเวณี (เป็นสถานที่ซึ่งแม่น้ำคงคาและแม่น้ำยมนา แม่น้ำสรัสวตี ไหลมารวมกัน) พระนามของพระศิวะเทพ, ขี้เถ้าถ่าน และ เมล็ดรุทรากษะ ทั้งสามสิ่งนี้สำคัญยิ่งและมีผลเท่ากับการได้ไปชำระร่างกายในแม่น้ำ ตริเวณี ผู้ที่จะสามารถประกอบได้ทั้งสามสิ่งในเวลาเดียวกันนั้นยากที่จะได้เห็น พระพรหมทรงได้ตรัสไว้ว่า พระนามของพระศิวะเทพนั้นเท่าเทียมกับแม่น้ำคงคา เถ้าถ่านที่ใช้ทาถูกร่างกายนั้นเปรียบเหมือนแม่น้ำยมุนา เมล็ดรุทรากษะเท่ากับแม่น้ำ สรัสวตี บาปยิ่งใหญ่ ความทุกข์โศกต่าง ๆ ผลสำเร็จรวดเร็วแห่งการประกอบพิธีทางศาสนา สามารถขจัดให้หมดสิ้นไป และยังให้เกิดผลขึ้นได้ด้วยการท่องสวดถึงพระนามทั้งหลายของพระศิวะเทพ คนผู้ได้บูชาด้วยการท่องสวดพระนามของพระองค์ในโลก ถือว่าเป็นผู้ปฏิบัติตามกฎแห่งพระเวทย์อย่างแท้จริง ด้วยมีวิญญาณที่มีคุณธรรม เป็นผู้คงแก่เรียนที่ดี น้ำอมฤตแห่งพระนามพระศิวะเทพนั้นต้องดื่มกิน เป็นประจำด้วยคนผู้มีความทุกข์แห่งบาปจะได้ข้ามมหาสมุทรบาปนี้ได้ คนผู้ได้ทาถูร่างกายให้บริสุทธิ์ด้วยการใช้ขี้เถ้าถ่านทางศาสนาและประกอบการ ท่องสวดถึงพระศิวะเทพหลายโกฏิ ครั้งแล้วจะหมดสิ้นความทุกข์ทรมาน ความยิ่งใหญ่ของขี้เถ้าถ่านทางศาสนา เถ้าถ่านแห่งธรรมชาติอันเป็นมงคลนั้นมีอยู่ด้วยกัน 2 ชนิด คือ มหาภัสมะ(ขี้เถ้ายิ่งใหญ่) […]
กุเวร
ท้าวกุเวร หรือที่เรียกนามอีกด้วยว่า “เวสวัน” หรือ “ไพษรพน์” มีกำเนิดเป็นยักษ์และมีบริวารเป็นยักษ์ แต่เหตุใดจึงเข้าข้างฝ่ายเทวดาทุก ๆ คราวที่เทวดารบกับยักษ์? ข้อนี้ย่อมเป็นข้อฉงนของคนโดยมากแท้จริงในเรื่องรามเกียรติ์ก็มีแถลงประวัติของท้าวกุเวรแต่ในที่นั้นเรียกว่า “ท้าวกุเปรัน” จึงไม่มีใครสำเหนียกว่าเป็นตัวเดียวกันกับท้าวกุเวรรั้นเอง มีนามกลายเป็น “กุเปรัน” ไปนั้น ข้าพเจ้าสันนิฐานว่าคงเป็นไปโดยทางเดียวกับ “เซอร์ เจมส์ บรุก” กลายเป็น “ชีจำปลุ๊ก” เช่นที่กล่าวมาแล้วในคำอธิบายที่ ๑๔ กล่าวคือ พราหมณ์ผู้เป็นครูคงได้ออกนามว่า “กุเพร” ซึ่งตามสำเนียงสันสกฤตก็คล้าย “กุเบรัน” ผู้จดจึงจดลดลงตามที่ตนได้ยินแล้วเมื่อคัดลอกต่อกันมา หางตัว บ ยาวออกจึงกลายไปเป็นเป ส่วนประวัติในต้นรามเกียรติ์กล่าวได้ถูกต้องดีพอประมาณแต่เพราะเหตุที่ “ท้าวกุเปรัน” นับตั้งแต่ถูกทศกัณฑ์แย่งบุษบกแล้วก็มิได้กล่าวถึงอีกคนไทยโดยมากจึงมิใคร่ได้ใฝ่ใจถึง ฉะนั้นที่นี้ข้าพเจ้าขอแถลงประวัติของท้าวกุเวรโดยย่อ ตามที่มีในอุตตรกัณฑ์แห่งรามายณะและเก็บจากที่อื่นประกอบบ้างพอสมควร ในกฤตยุค พระปุลัสตยะประชาบดี ผู้เป็นมานะสาบุตรของพระพรหมบำเพ็ญฌานอยู่ในป่าหิมพานต์ ให้รับความรำคาญเป็นอันมาก เพราะมีสตรีหลายคนชอบไปขับลำทำเพลงและจับระบำเล่นที่ข้างอาศรม พระปุลัสตยะจึงประกาศคำสาปไว้ว่า ถ้าหญิงใดเข้าไปใกล้อาศรมของเธออีกให้เกิดมีครรภ์ มีนางกษัตริย์องค์ ๑ ซึ่งเป็นบุตรีของท้าวตฤณะวินทุ มิได้ทราบคำสาปนี้เดินเข้าไปใกล้อาศรม จึงเกิดมีครรภ์ ครั้นท้าวตฤณะวินทุทราบ ดังนั้นก็เลยยกธิดาให้แก่พระปุลัสตยะ และนางมีโอรสชื่อวัสวิศระ หรือ เรียกตามกำเนิดว่า “เปาลัสตยะ” […]
ตำนานแห่งพระพัลลาเฬศวร ที่ประดิษฐานอยู่ในเทวาลัยพัลลาเฬศวร ณ หมู่บ้านปาลี
ตำนานแห่งพระพัลลาเฬศวร ที่ประดิษฐานอยู่ในเทวาลัยพัลลาเฬศวร ณ หมู่บ้านปาลี ณ หมู่บ้านแห่งหนึ่งซึ่งชื่อว่าปาลี (पाली) มีพ่อค้าคนหนึ่งชื่อว่า กัลยาณะ(कल्याण – Kalyana) กับภรรยาของเขาที่มีชื่อว่าอินทุมตี (इन्दुमती – Indumati) ได้มีบุตรชายคนหนึ่งชื่อว่า “พัลลาฬะ (बल्लाळ – Ballal)” แล้วในวันหนึ่งพัลลาฬะซึ่งเป็นบุตรของทั้งสองนี้ ก็ได้นำเหล่าเพื่อน ๆ ของเขานั้นไปทำการบูชาโดยใช้ก้อนหินก้อนหนึ่งซึ่งมีขนาดใหญ่ก้อนหนึ่ง ซึ่งพวกเขานั้นสมมุติให้เป็นองค์มูรติของพระเคณศ อีกทั้งพวกเขายังเพียรบูชาซึ่งมูรติของพระเคณศนี้จนลืมความหิวกระหายและจนไม่รู้วันรู้คืน (ไม่ยอมกลับบ้าน) ในช่วงนั้นเองผู้ปกครองของบรรดาเด็ก ๆ ทั้งหลายในหมู่บ้านก็มุ่งไปยังเรือนของกัลยาณะ และทำการต่อว่าเกี่ยวกับการนำไปของพัลลาฬะเช่นนี้ เมื่อกัลป์ยาณะโดนต่อว่าเช่นนั้น เขาก็เกิดความโกรธและรีบออกจากเรือนไปค้นหาลูกชายของเขาและบรรดาเด็ก ๆ ทั้งหลาย ครั้นเมื่อค้นเจอแล้ว กัลยาณะนี้ก็พบว่าพัลลาฬะกับเพื่อน ๆ นั้นกำลังใจจดในจอกับพระมูรติของพระคเณศอยู่ (ในนั้นกล่าวว่าพวกเด็ก ๆ ทั้งหลายกำลังได้รับฟังซึ่งคเณศปุราณะจากพระคเณศอยู่) แล้วด้วยความโกรธนั้นกัลยาณะจึงได้รีบตรงเข้าไปทำลายซึ่งซุ้มบูชาพระคเณศขนาดเล็กนั้นลง อันทำให้บรรดาเพื่อน ๆ ของพัลลาฬะนั้นพากันหวาดกลัวแล้ววิ่งหนีไป ส่วนพัลลาฬะผู้ภักดีในพระคเณศยิ่งนั้นกลับยังคงนั่งบูชาพระคเณศอยู่ ณ ที่เดิม ซึ่งนั่นก็ยิ่งทำให้กัลยาณะนั้นโกรธยิ่งขึ้นไปอีก แล้วทำการทุบตีซึ่งบุตรของเขาอย่างหนักจนเลือดเปื้อนไปทั้งเสื้อผ้า จากนั้นกัลยาณะก็ได้นำเอาตัวของพัลลาฬะไปมัดไว้กับต้นไม้ แล้วก็มาทำลายข้าวของบูชาของพวกเด็ก ๆ และได้พยายามทำลายซึ่งก้อนหินใหญ่อันเป็นพระมูรติของพระคเณศนี้ด้วยการพยายามยกขึ้นและทุ่มลงกับพื้นให้แตก เมื่อได้ทำดังนี้แล้วกัลายณะก็เตรียมจะเดินทางกลับไปยังเรือน […]