บทสดุดี พระโคเปศวร

ที่มาของพระนาม ขันธกุมาร ในประเทศไทย

อันว่านาม ขันธกุมาร ที่คนไทยนิยมคุ้นเคยกันนั้นมาจากคำว่า ขันธ์ หรือ ขันธะ ในภาษาปาลิ (ภาษาบาลี) ซึ่งคำนี้ในภาษาสันสกฤต คือ สกันธะ หมายถึง กอง,หมวดหมู่ ขันธกุมาร อาจหมายถึง กุมารผู้เป็นนายกอง นายหมู่? แต่แท้จริงแล้ว นามของพระองค์คือ สกันทะ อันหมายถึง ผู้ทำลาย ในภาษาสันสกฤต สฺกนฺท ยังหมายถึง การปะทุ,การทะลัก,การหกหล่น,การโจมตี,ผู้โจมตี ได้ด้วย ยังให้ความหมายเป็นนัยได้อีกว่า ผู้เกิดจากการปะทุของพระเดชานุภาพของพระศิวะ (ตามเทวปกรณ์ในปุราณะ พระองค์เกิดจากพีชะของพระศิวะ) และ ผู้โจมตี ยังมีนัยถึง สถานะเทวมหาเสนา ของพระองค์ สกันทะ อันหมายถึง ผู้ทำลายนั้นมีความหมายเช่น เดียวกับ หน้าที่ของพระรุทระผู้บิดรเทพ คือ ทำลายบาป ความเลวทรามชั่วช้าทั้งปวง ตามตำนานในปุราณะ พระองค์บังเกิดขึ้นเพื่อปราบตารกาสุระ ผู้ได้รับพรจากพระพรหมาว่า ให้ตนตายด้วยโอรสของพระศิวะ หลังจากการวิวาห์ของ พระศิวะ และพระปารวตี พระองค์ทั้งสองได้ใช้เวลาร่วมกัน แต่การร่วมกันของพระองค์ทั้งสองยังทำให้ทั้งจักรวาลสั่นสะเทือน เหล่าเทวะจึงต่างมาเข้าเฝ้าพระองค์ทั้งสอง ซึ่งเป็นเพลาอันไม่สมควร […]

พระศิวะ

พระศิวะจัดว่าเป็น พระเป็นเจ้าที่มีผู้เคารพรักมากที่สุดพระองค์หนึ่ง ตามเทวตำนานกล่าวว่า พระองค์มีพระกรุณาสูงส่ง มีพระวรกายสีขาวชโลมด้วยเถ้าถ่าน(ภาสมะ) ทรงมุ่นมวยพระเกศาไว้บนพระเศียร ทรงทัดพระจันทร์เป็นปิ่น(จันทรเศขร) บนยอดพระเกศามีพระคงคาไหลวนอยู่(คงคาธร) มีสามพระเนตร(ตรีเนตร) พระเนตรตรงกลางพระนลาฏ(หน้าผาก) ถ้าลืมออกดูก็จะกลายเป็นไฟบรรลัยกัลป์ผลาญ โลก ทรงมีสังวาลเป็นนาค พระศอมีสีนิล(นีลกัณฐ์) เพราะยาพิษที่ทรงเสียสละดื่ม ทรงนุ่งห่มหนังเสือหรือหนังช้าง มีสองพระกร บ้างก็ว่าสี่พระกร ทรงตรีศูลเป็นอาวุธสำคัญ มีพระอุมาฯ เป็นชายา พระคเณศแลพระสกันทะ (ไทยเรียก-ขันธกุมาร อินเดียใต้เรียก-พระสุพรหมัณย์) เป็นโอรส มีพระนิเวศที่เขาไกรลาศ รูปที่นิยมทำคือรูปทรงเข้าสมาธิ เพราะทรงเป็นบรมโยคี บ้างก็นิยมทำเป็นรูปมีห้าพระพักตร์อันเป็นสัญลักษณ์แสดงมูลธาตุทั้งห้าของ โลกคือ ดิน น้ำ ไฟ ลม และอวกาศ Share via: Facebook Twitter LinkedIn Copy Link Print More

จัณเฑศะ ตำนานตัดขาบิดาเพื่อพระเจ้า

จัณเฑศะ หรือ จัณเฑศวร (சண்டேச/சண்டேசுவரர் – Chandesha/Chandeshwara) เป็นหนึ่งในสาวก และบริวารสำคัญองค์หนึ่งของพระศิวะ อีกทั้งยังเป็นหนึ่งใน 63 นายันมาร หรือ 63 นักบุญสาวกที่ได้รับการเคารพนับถือศรัทธาในไศวะนิกาย ฝ่ายไศวะสิทธานตะ (சைவ சித்தாந்த/Shaiva Siddhanta) ที่ได้รับความเคารพนับถือในตมิฬนาฑุด้วย ตามตำนานแล้ว จัณเฑศะ กำเนิดในตระกูลพราหมณ์ ท่านได้รับการศึกษาในศาสตร์ต่างๆ ตั้งแต่ขณะมีอายุเจ็ดปี และเป็นผู้ชำนาญในพระเวท และอาคม ท่านเป็นผู้มีความศรัทธาในพระศิวะเป็นอย่างมาก ในทุกๆวัน ท่านจะพาโคออกไปกินหญ้า และจะก่อศิวลึงค์จากดินและทรายเพื่อทำการบูชา อีกทั้งนำน้ำนมจากแม่โคเพื่อมาสรงศิวลึงค์ กิจวัตรนี่ดำเนินไปอย่างปกติในทุกๆวัน จนวันหนึ่งมีผู้สังเกตพฤติกรรมนี้ และแอบตามไปดู จนพบเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น และนำความไปแจ้งแก่บิดาของจัณเฑศะ บิดาของจัณเฑศเมื่อได้ฟังความเช่นนั้น ก็โกรธที่ลูกชายกระทำเรื่องไร้สาระ ขลาดเขลาด้วยการนำน้ำนมที่มีค่าไปเทลงพื้นดิน พื้นทรายเสียเปล่า จึงตามไปดูด้วยตนเอง เมื่อพบเห็นจัณเฑศผู้บุตรกระทำเข่นนั้นจริงก็โกรธจัด เข้าไปเตะศิวลึงค์ของจัณเฑศะ จัณเฑศะเมื่อเห็นบิดากระทำการดูถูกต่อพระเจ้าเช่นนั้น ก็กระทำการลงทัณฑ์บิดาด้วยการนำไม้ที่อยู่ข้างๆ หมายมั่นมาตีขาบิดาตน แต่ไม้นั้นกลับกลายเป็นขวานจามลงไปยังขาบิดาของเขาขาดเป็นสองท่อน เจ็บปวดจนสิ้นลม พระศิวะทรงพึงพอพระทัยในความภักดีของจัณเฑศะ ที่ลงทัณฑ์ศิวโทฺรหิน (ผู้กระทำตนเป็นปรปักษ์กับพระศิวะ) โดยมิเกรงกลัวต่อบาปที่ตนจะได้รับ พระองค์จึงทรงปรากฏองค์เบื้องหน้าจัณเฑศะ พร้อมพระอุมาผู้พระกานดา ทรงรับจัณเฑศะเป็นบุตรผู้หนึ่ง […]