พระศิวะทรงปรากฏองค์เป็นบุรุษ ทรงเป็นโยคีผู้อยู่อย่างสมถะ ประทับบนขุนเขาไกลาศ (ด้วยเหตุนี้จึงทรงมีพระนามว่า ไกลาศวาสิน หมายถึง ผู้ประทับยัง ณ ขุนเขาไกลาศ) พระองค์ทรงมีฉวีวรรณขาวผุดผ่องดั่งการบูร กระจ่างใสเรืองรองดุจดังสผฏิกะ(เคลียร์ควอตซ์) แลด้วยเหตุนี้จึงทรงนามว่า ศุทธวิคระฮะ หมายถึง ผู้ทรงมีพระวรกายอันบริสุทธิ์ บ้างว่า ทรงมีฉวีวรรณสีฟ้าอมแดง (สีม่วง) อันเนื่องมาจากการดื่มพิษของพญาวาสุกีนาคที่พ่นพิษขณะทำพิธีกวนเกษียรสมทุรไว้ จนพระวรกายของพระองค์จากสีขาวดังน้ำนม แปรเปลี่ยนเป็นสีม่วง (ด้วยเหตุนี้จึงทรงพระนามว่า นีลโลหิตะ) อีกทั้งยังให้พระศอของพระองค์เป็นสีฟ้าคราม (ด้วยเหตุนี้จึงทรงนาม นีลกัณฐ์ และ ศิติกัณฐ์) ทรงเปลือยพระวรกาย นุ่งลมห่มฟ้า (ด้วยเหตุนี้จึงทรงมีพระนามว่า ทิคัมพร หมายถึง ผู้มีทิศเป็นเครื่องนุ่งห่ม และจิตัมพร อันหมายถึง ผู้มีจิตเป็นเครื่องนุ่งห่ม) บ้างว่า ทรงหนังสัตว์เป็นอาภรณ์ ทรงมีงูเห่า และงูจงอาง (นาค) เป็นอาภรณ์ แลเครื่องอลงกรณ์ (ด้วนเหตุนี้จึงทรงมีนามว่า นาคภูษณะ) โดยมีพญาวาสุกี นาคราช พระอนุชาของ เศษนาค (อนันตนาคราช) เป็นสร้อยพระศอ พระวรกายชโลมด้วยผงขี้เถ้าศักดิ์สิทธิ์อันได้มาจากพิธีกรรมทางศาสนา ทางวามจาร ตันตระว่าเป็นผงขี้เถ้าจากการฌาปนกิจศพ […]
