Tag: รามานุชาจารย์

ท่านรามานุชะ (रामानुज/Ramanuja) หรือ รามานุจัร (ராமானுஜர்/Ramanujar)ในสำเนียงเรียกของชาวตมิฬ เดิมนามว่า อิไลยาฬวาร (இளையாழ்வார்/Ilaiyazhvar) ท่านกำเนิดที่ ศรีเปรุมบุดูร (ஸ்ரீபெரும்புதூர்/Sriperumbudur) ในสมัยเยาว์วัยท่านได้ศึกษาปรัชญาเวทานตะกับอาจารย์ ยาทวประกาศ (यादव प्रकाश/யாதவ பிரகாசர்/Yadava Prakasha) ที่กาญจีปุรัม แต่ศึกษาอยู่ได้ไม่นานก็ทะเลาะกับอาจารย์เกี่ยวกับการตีความบางตอนในคำสอนอุปนิษัท จึงถูกขับไล่ออกจากสำนัก ท่านจึงไปอยู่กับลุงนาม มหาปูรณะ หรือ เปริยะ นัมบิ (பெரிய நம்பி /Periya Nambi) ซึ่งเป็นพี่ของมารดา ต่อมามหาปูรณะได้พาท่านไปหา ยามุนาจารย์ (यमुनाचार्य/யமுனாசார்யர்/Yamunacharya) หัวหน้าสำนักแห่งศรีรังคัม เพื่อไปอาศัยที่นั่น แม้ยามุนาจารย์เองก็ได้ทราบถึงกิตติศัพท์ความปราดเปรื่องของรามานุชะ จึงปรารถนาที่จะแต่งตั้งรามานุชะให้เป็นหัวหน้าสำนักแทนตนที่ชรามากแล้ว แต่ความปรารถนาของยามุนาจารย์ยังไม่ทันสัมฤทธิผลก็ถึงแก่กรรมเสียก่อนที่รามานุชะจะเดินทางไปถึง ตามที่กล่าวขานกันนั้น กล่าวว่า เมื่อรามานุชะเดินทางมาถึงที่เผาศพของยามุนาจารย์ ก็ได้เห็นนิ้ว 3 นิ้วในมือขวาของยามุนาจารย์กำไว้แน่น จึงสันนิษฐานว่า ยามุนาจารย์มีความปรารถนาอย่างแรงกล้าอยู่ สามประการที่ยังทำมิสำเร็จ และหนึ่งในนั้นคือ การปรารถนาที่จะรจนาอรรถกถาพรหมสูตรที่ถูกต้องขึ้นมา ต่อมารามานุชะช่วยสนองความปรารถนาของยามุนาจารย์ได้สำเร็จ โดยได้รจนาอรรถกถาพรหมสูตรขึ้นมาฉบับหนึ่งให้นามว่า ศรีภาษยะ (श्रीभाष्य/Sri Bhashya) ตามที่กล่าวขานกันนั้น […]