“โกยิล” เทวสถานอันยิ่งใหญ่ แห่งอินเดียใต้ I ประวัติศาสตร์นอกตำรา EP.138

สุทรรศนะ

สุทรรศนะ (सुदर्शन/Sudarshana) หมายถึง วิสัยทัศน์ที่ดี มาจากคำสันสกฤตสองคำคือ สุ (सु/su) เป็น คำอุปสรรค (पूर्वप्रत्यय/prefix) เติมหน้าคำนาม มีความหมายถึง ดี,ดีงาม,เป็นมงคล (Good, beautiful, Auspicious) และ ทรรศนะ (दर्शन/Darshana) อันหมายถึง วิสัยทัศน์,การมองเห็น หรือ ทัศนคติ (Vision) สุทรรศนะ จักระ จึงแปลความโดยคร่าวได้ว่า กงล้ออันนำมาซึ่งวิสัยทัศน์ที่ดี มีนัยถึง วิชา หรือ ญาน คือ ความรู้ อันเป็นแสงสว่าง ทำลายความมืด คือ อวิชชา (ความไม่รู้,ความโง่เขลา) ฉะนั้น แปลว่า ผู้ครอบครองซึ่งอาวุธนี้จึงต้องมีวิสัยทัศน์ และทัศนคติที่ดี สุทรรศน จักรนั้นเป็นอาวุธประจำองค์พระกฤษณะ/วิษณุ ที่เปล่งประกายดังดวงตะวัน และทรงอำนาจยิ่ง อันพระหริเจ้าจักทรงใช้ศาสตราวุธนี้ในการประหัตประหาร เหล่ามาร คือ ผู้ตกอยู่ในอวิชชา ซึ่งแท้จริงแล้วเป็นการปลดปล่อยดวงวิญญานเหล่านั้นจากอวิชชา อันเป็นพระกรุณาขององค์ภควานเอง แน่นอนว่า องค์ภควาน […]

มหาพเลศวร แห่ง โคกรรณะ

มหาพเลศวร แห่งโคกรรณะ (ಗೋಕರ್ಣ ಮಹಾಬಲೇಶ್ವರ / Mahabaleshwara of Gokarna) เป็นหนึ่งในปุณยสถานของรัฐกรรนาฏกะ ทางตะวันตกเฉียงใต้ของอินเดีย เทวสถานพระศรีมหาพเลศวร ตั้งอยู่ในเมืองโคกรรณะ เขตอุตตระ กันนฑะ ของรัฐกรรนาฏกะ ถือเป็นหนึ่งในมุกติสถาน ของชาวกันนาฑิคะ (ผู้ใช้ภาษากันนฑะเป็นภาษาแม่ ซึ่งเป็นชนพื้นเมืองในกรรนาฏกะ) ซึ่งมุกติสถาน คือสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ที่เชื่อว่าเมื่อไปจาริกแสวงบุญแล้วจะได้รับการหลุดพ้น โคกรรณะแห่งนี้ยังได้รับการเรียกขานว่า เป็น กาศี แห่งทักษิณด้วย เช่นเดียวกับเทวสถานอันมีชื่อเสียงของพระศิวะอีกหลายแห่งในอินเดียตอนใต้ ตำนานแห่งปุณยสถานแห่งนี้ ย้อนกลับไปครั้งเตรตายุค อันเป็นยุคที่สองของกัลป์นี้ตามความเชื่อของฮินดู เมื่อพระนางไกกษีมารดาของ จอมรากษสราวณะ ผู้เป็นลังเกศวร ได้กระทำการบูชาต่อพระศิวะ ทำให้องค์เทเวนทระ (พระจอมเทพ อันหมายถึงพระอินทร์) ทรงหวาดเกรง พระเทวราชจึงกลั่นแกล้งนางโดยการลักนำศิวลึงค์ที่นางรากษสีไกกษีกระทำสักการะ และภวนาเป็นประจำนำไปซ่อน ซึ่งเป็นเช่นนี้อยู่หลายครา พระนางไกกษีจึงนำความไปบอกต่อ ลังเกศวร ราวณะผู้โอรส และได้ขอให้ราวณะนำองค์พระศิวะมาสถิตอยู่ ณ สวรรณะนครลังกาให้ได้ ราวณะจึงเดินทางไปยังขุนเขาไกลาศด้วยบุษบกวิมาน ณ ขุนเขาไกลาศ ราวณะได้เข้าสู่รบกับ พระไกลาศนาถ เพื่อนำพระองค์ไปยังลังกานคร แต่ราวณะมิอาจเอาชนะพระองค์ได้ จึงคิดที่จะนำพระองค์ไปพร้อมกับนิวาสถานของพระองค์เสียเลย เช่นนั้นราวณะจึงเนรมิตกายใหญ่โตมหึมาพยาบามจะยกขุนเขาไกลาศ […]

พระเทวี กับ ใบสะเดา (เวปปิไล – Veppilai)

พระเทวี กับ ใบสะเดา ใบสะเดา (Neem leave) หรือ เวปปิไล (வேப்பிலை/Veppilai)ในภาษาตมิฬนั้นถือเป็นหนึ่งในเครื่องสักการะแก่เจ้าแม่ท้องถิ่นทั้งหลายในอินเดียตอนใต้ โดยเชื่อกันว่า ใบสะเดาสามารถขจัดโรคผิวหนัง และปัดเป่าสิ่งชั่วร้ายได้ หนึ่งในที่มาของความเชื่อนี้ปรากฏอยู่ในตำนานของเทวสถาน ศรี เรณุกา ปรเมศวรี หรือ ศรี เรณุกามบาล แห่งปฏเวฑุ ดังนี้ กล่าวถึงเมื่อครั้งพระฤๅษีชมทัคนีผู้ภัสดาแห่งพระเรณุกาเทวีได้ถูกสังหารลงด้วยกษัตริย์ (บ้างว่า ท้าวการตวีรยารชุน บ้างว่า โอรสทั้งสามของท้าวเธอ) พระนางเรณุกาผู้ปดิวรัดาทรงเศร้าโศกเสียพระทัยยิ่ง อีกทั้งทรงตัดสินพระทัยที่จักปลงศพพระสวามี พร้อมกับตนเอง พระนางเรณุกาจึงทรงจัดเตรียมพิธีสังสการสุดท้ายแก่พระฤๅษีชมทัคนี พร้อมทั้งสละชีพของตนในกองเพลิงโดยหวังติดตามรับใช้ภัสดาไปในโลกหน้า หากแต่ด้วยพระประสงค์แห่งพระโยเคศวร ทรงประทานสายฝนโปรยปรายลงมาดับเพลิงอันร้อนแรงนั้น พระนางเรณุกาทรงฟื้นคืนชีพขึ้นพร้อมด้วยร่างกายที่พุพองจากเปลิวเพลิง มีเพียงพระพักตร์ที่มิต้องเปลิวอัคคี ทรงใช้เพียงใบสะเดาเป็นอาภรณ์ปกคลุมร่างกายเพื่อรักษาบรรเทาอาการจากแผลพุพองนั้น จากนั้นพระสทาศิวะ ทรงปรากฏองค์ขึ้น ทรงอำนวยพรแก่พระนางเรณุกา ให้พระนางได้รับการบูชาในฐานะพระเทวีผู้คุ้มครอง และขจัดโรคภัยไข้เจ็บ พระนางเรณุกา ทรงปรารถนาอยู่บนโลกเพียงแค่ พระเศียรเท่านั้น จึงปรากฏองค์เพียงแค่พระเศียร เป็นสวยัมภู มูรติ (รูปเคารพที่เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติ มักเป็นหินที่มีรูปร่างแปลกจากธรรมชาติ) ส่วนพระวรกายนั้นไปยังโลกเบื้องบนพร้อมกับ พระมุนีศวร ชมทัคนี จากการที่พระนางทรงใช้ใบสะเดา (Neem leave) […]